ඔසවාගැනීම

පහුගිය ටිකේම ඒ තරම් වැදගත් දෙයක් ලියන්න ලැබුනේ නැති නිසාත්, කාලෙකින් කතාවක් කියන්න ලැබුනේ නැති නිසාත් අද මන් හිතුවා පුංචි කතාවක් කියන්න. වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන්ම මේකනම් පුංචි කතාවක් තමයි. නමුත් මේකෙන් දෙන පණිවිඩයනම් පුංචි නෑ කියලයි මගේ පුංචි මොලේට වැටහෙන්නෙ. මේ කතාව මට අහන්න ලැබුනෙ කොහෙන්ද කොයි කාලෙද කියලනම් ඒ හැටි නිච්චියක් නෑ. කොහොමත් කතාවෙ හරයට ඒක වැදගත් වෙන්නෙත් නෑනෙ. ඒක නිසා ඒ වැල් බයිලා නැතුව මන් කෙලින්ම කතාවට බහින්නම්කෝ. මෙන්න මේකයි කතාව.

                      ඔන්න එක දවසක් හාමුදුරුවරු දෙන්නෙක් දුර බැහැර ගමනක් ගිහින් ආපහු තමන්ගේ පන්සලට එමින් හිටියා. එක හාමුදුරු කෙනෙක් තරුණ කෙනෙක්. අනිත් කෙනානම් ටිකක් මැදි වයසෙ වගේ කෙනෙක්. මේ හමුදුරුවන් දෙන්න එන මාර්ගයේ තියෙනවා ගඟක්. මේ ගඟ තරණය කරලා තමයි එහා පැත්තට යන්න තියෙන්නේ. නමුත් මේ ගඟ තරණය කරන එක දැන්  ඔය ඔයාල ඇඟිල්ලත් කටේ ගහගෙන කල්පනා කරන තරම් අමාරු දෙයක් නොවුනේ ගඟ හරහා පාලමක් තිබ්බ නිසා. ඔන්න ඉතින් මේ හාමුදුරුවන් දෙන්නත් හෙමින් හෙමින් මේ ගඟ ගාවට සේන්දු උනා. වෙනදා වගේම ගඟනම් තිබ්බා. ඒත් ගඟ හරහා තිබ්බ පාලම නෑ. කලින් දවසෙ මේ ගමන එද්දි යස අපූරුවට තිබ්බ පාලම අද අතුරුදහන් වෙලා. පාලමක් තිබ්බ බවට සාක්ශි දරමින් පාලමේ සුන්බුන් විතරක් ඉවුරු දෙකේ ඉතිරි වෙලා තිබ්බා. කලින් දවසෙ රෑ වැහැපු මුරුගසන් වරුසාව නිසා වැඩි උන වතුර පාරත් එක්ක පාලමත් ගඟ පල්ලෙහාටම යන්න ගිහින්. දැන් කොහොමද ගඟෙන් එගොඩ වෙන්නෙ. හාමුදුරුවන් දෙනම ටිකක් වෙල කල්පනා කලා. වතුර පාරත් ටිකක් විතර සැරයි. හැබැයි උත්සහ කලොත් හෙමින් සීරුවේ සැඩ පහරට මුහුන දෙමින් ගඟ හරහා යන්න පුලුවන් කියල ඔවුන්ට වැටහුනා. මොකද මේ හරියේ ගඟ එතරම් ගැඹුරු නෑ. ඉන මට්ටමට වඩා පොඩ්ඩක් වැඩියෙන් වගේ තමයි වතුර තිබුනේ. අසීරුතාවයකට තියෙන්නෙ සැඩ පහර තමයි. නමුත් ශරීර ශක්තිය තියෙන නිසා කරදරයකින් තොරව ගඟ හරහා යන්න පුලුවන් වෙයි කියලා දෙදෙනාටම තෙරුනා. අවසානයේ ගඟ හරහා යන්න කතිකා කරගත්තු හාමුදුරුවන් දෙනම ගඟට බහින්න පය ඔසවනවාත් සමගම සිදු උනේ ඔවුන් කිසිසේත්ම නොසිතූදෙයක්.
                        කොහේදෝ ඉඳන් දුවගෙන ආපු හැඩකාර තරුණියක් ඔවුන්ගේ දෙපා අසල වැටී මොර දෙන්නට ගත්තා.
" අනේ හාමුදුරුවනේ. මන් දැන් පැය ගානක් තිස්සේ මෙතනට වෙලා බලාගෙන උන්නා. ගඟේ සැඩපාර අඩුවෙන පාටකුත් නෑ. මට ඉක්මනින් එහා ඉවුරට යන්න ඕන කරලා තියෙනවා. තවත් මෙතනට වෙලා බලන් ඉන්න මට අමාරුයි හාමුදුරුවනේ. පුලුවන්නම් මාව මේ ගඟෙන් එගොඩ කරන්න. පින් අයිති වෙයි." තරුණියගේ ඉල්ලිමට හාමුදුරුවන් දෙනම මුනට මූන බලාගත්තා. තමුන්ට මේ ගඟෙන් එගොඩ වීමට හැකි උනත් තරුණියකට තනිවම මේ සැඩ පහරත් එක්ක ඔට්ටු වෙන්න බැරි වග හාමුදුරු දෙනමට වැටහුනත් තමන්ගේ ත්ත්වයක් එක්ක දෙන්නම ලොකු අසීරුතාවයකට පත් උනා.
මද වෙලාවක් නිසොල්මනේ කල්පනාවෙ නිමග්නව හිටපු තරුණ හාමුදුරු නම කල දෙයින් අනෙක් හාමුදුරු නමගේ ඇග හිරි වැටිලා ගියා.
                              තරුණියව දෝතින් ඔසවගත්ත තරුණ හාමුදුරු නම සීරුවෙන් ගඟට බැස්ස. කොහොමන් කොහොමින් හරි තුන්දෙනාටම කරදරකින් තොරව සැඩ පහර ජයගෙන එහා ඉවුරට යාගන්න ලැබුනා. එහා ඉවුරට ගිය ගමන් තරුණ භික්ෂුව තරුණියව බිමින් තිබ්බා. භික්ෂුන් දෙනමට ස්තූති කල තරුණිය ඇයගේ පාඩුවෙ ඇගේ ගමන යන්න පිටත් උනා. හාමුදුරුවන් දෙනමත් තමුන්ගේ පන්සල කරා දිවෙන මාර්ගය දෙසට හැරුනා. එතන ඉඳන් පන්සලට යනතුරුම මැදි වයසෙ උන් හාමුදුරුනම වචනයක්වත් කතා කලේ නෑ. පන්සලට ගියායින් පසුවත් එතුමාගෙ හැසිරීමේ ලොකු වෙනසක් තරුණ භික්ෂුවට දැකගන්නට ලැබුනා. දවස් දෙකක් විතර බලන් ඉඳලත් ඒ හැසිරීමෙ වෙනසක් නොදුටුව තැන තරුණ භික්ෂුව තීරණය කලා ඒ ගැන අහන්න. වැඩිමල් භික්ශුවගෙන් ඒ ගැන විමසපු තරුණ භික්ෂුවට ලැබුනේ මේ වගේ පිලිතුරක්.
"එදා වෙච්ච දේ මගේ හිතට හරි මදි."
"මොන දේද හාමුදුරුවනේ"
"එදා ගඟ ලඟදි වෙච්ච දේ. අපි පැවදි අය. බුද්ධ පුත්‍රයො. ඒ වගේ වැඩක් හාමුදුරු කෙනෙක්ට ඔබින්නෙ නෑ. එදා ඔබ ඒ තරුණියව ඔසවාගෙන් ගිය එකනම් බොහොම වැරදියි. ඒක කොහෙත්ම මම අනුමත කරන්නෙ නෑ. පැවදි කෙනෙක් වෙලා චීවරයක් පෙරවගෙන තරුණ කාන්තාවක්ව ඔසවාගැනීම මොන තරම් පිලිකුල් සහගතද. අපි කොහොමද අනෙක් භික්ෂූන්ට ආදර්ශයක් වෙන්නෙ මේ විදියට. "
මේ හැමදෙයක්ම සාවදානව අහගෙන හිටපු තරුණ භික්ෂුව කිව්වෙ එකම එක දෙයයි.
"හාමුදුරුවනේ. මම එදා ඉවුරෙදි ඒ තරුණියව බිමින් තිබ්බා. ඒත් ඔබ වහන්සේ තාමත් ඒ තරුණියව ඔසවගෙනනේ."