Friday, November 30, 2012

ඇය වනාහි!

"මේ කිසි දෙයක් පටන්ගත්තෙ මට ඕනවට නෙවෙයි බන්. ඒත් අන්තිමේ ඕන උනත් නැතත් අපි මේක ඇතුලෙම හිර වෙලා" ඇය දිගු හුස්මක් සුදු පාට බිත්තිය දිහාවට නිදහස් කලා. ටෙක්ලා ඇගේ දෙනෙත් වලට එබුනා.
"ඒ උනාට ඇත්ත කියපන් නංගි. උඹ මේ රස්සාවෙන් අයින් වෙන්නත් කැමති නෑ නේද?"
ඒකට එක පාරටම උත්තරයක් දෙනවා වෙනුවට ඇ‍ය කලේ දබරඟිල්ලෙන් ඇඳේ මෙට්ටය සූරපු එක.
ඊලඟ මොහොතෙ ඇය සමච්චල්සහගත සිනහවක් මූනේ දවටගෙන ටෙක්ලා දිහා බැලුවා.
"මන් විතරද අක්කෙ. ඇයි උඹ?" ඒ උත්තරයෙන් ටෙක්ලා කලබල උනේ නෑ.
"සල්ලි අපේ ජීවිතේ කොහෙන් ගෙනිහින් අතඇරලා දායිද මන්දා බන්. වෙලාවකට බයත් හිතෙනවා. මේ ලස්සන හැමදාම තියෙන්නෙත් නෑනෙ." ටෙක්ලා උත්තර දුන්නෙ බොහොම සන්සුන්ව.
"වෙලාවකට හිතෙනවා බන් අක්කෙ දෛවය අපිව තෝරගත්තෙ මේකටමද කියලා. චැක්! රෙද්ද! කලින් දන්නවනම් අපරාදෙ ඉස්කොලෙ නොයා මෙව්වම ප්‍රැක්ටිස් කරනවා. ඒ සල්ලිත් ඉතුරුයි එහෙනම්." ඇය ඇඳෙන් නැගිටලා ගිහින් ජනෙල් පොලු අතර මූණ රඳවගත්තා.
බෝඩිමට එහා වත්තෙ ගෙදර මංගලිකා අක්කගෙ පොඩි උන් දෙන්න සෙල්ලම් කරනවා. පෝය දවස නිසා වාහනවල වැඩි සද්ද බද්දයකුත් නෑ. ඒ හින්දම පොඩි උන් දෙන්නගෙ කෑ ගැහිල්ල  මහා ගෝසාවක් වගේ ඇහෙනවා.  ගේ දොරකොඩ නිල් පාට මරූටි කාර් එකක් නවත්තලා. මංගලිකා අක්කගෙ ලොකු නංගිව බඳින්න ඉන්න හාදයාගෙ කාර් එක. ජනෙල් පොලු අතර රැඳවුන මුහුණේ දෙනෙත් ඈතටම විහිදුනා. ඇය බාගෙට ඇරුන දොර අතරින් ගේ ඇතුල බලන්න උත්සහා කලා. හැම පෝයටම මංගලිකා අක්ක සිල් ගන්නවා. ඇය නිවෙස තුල වියහැකි දේවල් හිතෙන් මවාගන්න උත්සහා කලා.
"අන්න ටෙක්ලා අක්කෙ. අරූ අදත් ගේ අස්සට රින්ගලා."
අනේ පොඩි උන් දෙන්නගෙ බෝල පාරක් වැදියන් වාහනෙ වීදුරුවටම. ඇය සිතින් පැතුවා.
"ඇත්තටම නංගි උඹ හැමදාම කතාවෙන් පැනලා යනවා. අද මට කියපන්. උඹට ඇයි මෙහෙම උනේ?" ටෙක්ලගෙ අවධානය තිබුනෙ වෙන තැනක.
ටෙක්ලගෙ ප්‍රශ්ණ වලදි ඇය හැමදාම කලේ කතාව වෙන තැනකට අරන් ගිය එක. ඒත් හැමදාම ඒක කරන්න බෑ කියලා ඇයට තේරුනා. ඒ වගේම එහෙම කරන එකේ තේරුමකුත් නෑ කියලා ඇයට වැටහුනා. ඇය තීරණය කලා හැමදේම කියන්න. ඇගේ ජීවිතය. ඇගේ අතීතය පළවෙනි වතාවට කෙනෙක් ඉස්සරහ දිග අරින්න. ඇය ආපහු ඇවිත් ඇඳ උඩ වාඩි උනා. පොඩි උන් දෙන්නගෙ සද්දෙ වදයක් වෙන තරම්ම වැඩියි. සද්දෙ අඩුකරගනිව් කියලා බනින්න පවා ඇයට හිතුනා. ඒත් ඇය නැවතත් ආයාසයෙන් ඒ ආවේගය පාලනය කරගත්තා. ටෙක්ලා තාමත් ඇය දිගා බලාගත්තු ගමන්මයි.
"මේක හෙන දිග කතාවක් අක්කේ." ඇය බිම බලාගෙනම කටහඬ අවධිකලා.
"අපි හැමෝටම තියෙන්නෙ දිග කතා තමයි බන්. ඒවා අපේ ජීවිතේ තරම්ම දිගයි. උඹ කියපන් නංගි" ටෙක්ලා ඇගේ අතක් මට සිය අත තැබුවා.

"මේ හැමදේම පටන්ගත්තෙ මන් ඒ ලෙවල් කරන කාලෙ" ඇය ඇගේ මනස සිය අතීතයට ගමන් කෙරෙව්වා.
"මන් ගියේ ගර්ල්ස්කූල් එකකට. ඒක නිසා කොල්ලො කිව්ව ගමන්ම ආවේ මහා අමුතු හැඟීමක්. අපි බලන් ඉන්නෙ ඉස්කොලෙ මොකක් හරි උත්සවයක් තියෙනකම්. මොකද ඉස්කෝලෙට කොල්ලො එනවනෙ එතකොට. මහ පිස්සු කාලයක් ඒක. උඹට කියන්න බැරි කමක් නෑනෙ අක්කෙ. ඒත් එක වල් කමක්ම නෙවෙයි. ඒත් මොකද්දෝ මන්දා. කුතුහලය වෙන්නත් ඇති. ඉස්කොලෙ තිබ්බ එක්සිබිශන් එකකදි තමයි මට සමීරව හම්බ උනේ." ඇය එක මොහොතකට කතාව නවත්වලා ඉහල හිස් අවකාශය දිහා බැලුවා. සිවිලින් ෆෑන් එක කීස් කීස් ගාලා කැරකෙනවා.
"සමීර මාර හැන්ඩ්සම්. ඒක නිසාම වෙන්න ඇති මට එයාව එදා ඒ තරම්ම හිතට ඇල්ලුවෙ. පන්තියෙ යාලුවො කීප දෙනෙක්ටම ලවු එෆෙයාර්ස් තිබ්බ නිසා මමත් ලොකු උනන්දුවකින් හිටියෙ ඒ දවස් වල. ඒ හින්දා හැම දේම හරි ඉක්මනට උනා. සති දෙකක් ඇතුලට අපි යාලු උනා. ඒ වගේම මාස 3ක් ඇතුලට අපි දෙන්න වෙන් උනා."
ඇය ටෙක්ලා දිහා බැලුවා. ටෙක්ලා හූමිටි තියන්නෙවත් නැතුව අහන් ඉන්නවා.
"සමීරගෙ වෙන් වීම මට ටිකක් තදින් දැනුනා. පළවෙනි ආදරේ කෝමත් එහෙමලුනෙ. ඒ දූකෙන් ඉන්න දවස් වල තමයි ගිහාන් මගෙන් ඇහුවෙ. ගිහාන්ව මට හම්බ උනේ ඒකෝන් ක්ලාස් එකේදි. ලවු සික් එකෙන් මූඩ් ගහලා හිටපු නිසා පලවෙනි පාරම මන් ගිහාන්ට කැමැත්ත දුන්නා. විස්වාස කරන්න අර මාස 3ට සමීර මට කිස් එකක්වත් දීලා නෑ. ඒත් ගිහාන් නැවතුනෙ මාව ගෑනියෙක් කරලා."
ටෙක්ලා හෙමිහිට සුසුමක් පිට කලා.
"ගිහාන්ට ඕන උනේ ඒ දේවල් විතරයි. මටත් ඒ කිසි දේක බරක් පතලක් තේරුනේ නෑ. එයා ඉල්ලුව හැම දේකටම මන් කැමැත්ත දුනා. අන්තිමේ මන් රැවටුන බව තේරුම් යද්දි මන් පරක්කු වැඩියි. මන් ගිහාන්ගෙ තවත් එක කෙල්ලෙක් විතරයි කියලා මන් දැනගත්තෙ හොඳටම පරක්කු වෙලා. හැබැයි සමීරගෙ වෙන් වීම තරම් මට ඒක ලොකුවට දැනුනෙ නෑ. උඹට මන් කියලා තියෙනවනෙ අක්කෙ මගෙ අම්මා තාත්තා නැති උනේ මන් පොඩි කාලෙදිමයි කියලා. මන් හැදුනෙ නැන්දයි බාප්පයි එක්ක කියලා. මොනවා උනත් අම්මා තාත්තා කියන දේ පුරවන්න කාටවත් බෑ. මන් හිතන්නෙ මගේ ජීවිතෙටත් උනේ ඒකම තමයි" ඇය තවත් මොහොතක් නිහඬ උනා.
"ඔන්න ඊලඟට තමයි මගේ ජීවිතේ තීරණාත්මකම කෙනා එන්නෙ. ප්‍රියංකර. මට වඩා අවුරුදු 7ක් විතර වැඩිමල්. අපේ එහා ගමේ හිටියා ජයකොඩි කියලා මනුස්සයෙක්. එයා කලේ කුඩු බිස්නස්ලු. ප්‍රියංකර කියන්නෙ ජයකොඩිගෙ ලඟම ගෝලයෙක්. මන් ඒ බව දන්නෙ පස්සෙ. ඒත් එතකොට පරක්කු වැඩියි. ප්‍රියංකර නිසා මන් බොන්න පුරුදු උනා. එයයි එයාගෙ යාලුවොයි එක්ක බීලා උන් එක්ක බුදියගන්නත් උනා. අන්තිමේ මට එතැනින් ගැලවෙන්න බැරි උනා. පස්සෙ අපේ බාප්පලට මේ බව ආරංචි වෙලා ප්‍රශ්ණ ගොඩක් ඇති උනා. අන්තිමේ එවයෙ ප්‍රතිපලයක් විදියට අරුන් මාව මරන්න හෙව්වා. අපේ ගමේ හිටියා ගාමිණී කියලා කෙනෙක්. හැමෝම එයාට කිව්වෙ ගාමිණි අයියා කියලා. ගමේ ලොකු චන්ඩියෙක්. එයා අපේ බාප්පගෙ හොඳම යාලුවෙක්. මන් තාමත් ජීවත් වෙන්නෙ ගාමිණි අයියට පින්සිද්ද වෙන්න. ඒත් දවසක් වෙසක් පෝය දවසක ගාමිණී අයියට කවුදෝ වෙඩි තියලා මරලා දාලා තිබ්බා. එදායින් පස්සෙ මට ගමේ ඉන්න බය හිතුනා. ඉතින් මන් කොලඹට පැනලා ආවා. "
"ඉතින් ඊට පස්සෙ" පළවෙනි පාරට කතාව මැද්දෙ ටෙක්ලා හූමිටි තිබ්බා.
"ඊට පස්සෙ තමයි රස්සාවක් නැතුව කොළඹ චාටර් කද්දි මධාරා අක්කව මට හම්බුනේ. එයා ඉතින් එයාගෙ ජොබ් එකම මටත් කියලා දුන්නා."
"ඉතින් බාප්පලා උඹව හොයන්නෙ නැද්ද?"
"දන්නෙ නෑ බන්. මන් කෝමත් ආයෙ ගමට යන්නෙ නෑ."
"උඹ හැමදාම මේ වලේම ඉන්නද බන් කල්පනාව"
"කවුද දන්නෙ බන්. එක අතකින් මොනවෙන් අඩුවක්ද? අතේ සල්ලි තියෙනවා. අනික බන් අපි නැත්නම් කොලඹ මහත්තුරු ඇඟවල් තලාගන්නෙ කොහොමද?"
දෙදෙනාටම සිනහා අවේ නිරායාසයෙන්. තමන්ගෙ දෛවය ඉදිරියෙදි මොන ආකාරයකින් විසඳේවිදැයි දෙදෙනාටම කිසිම අදහසක් තිබුනේ නෑ.  ඉතින් අද දින සිනාසෙනු විනා වෙන කලහැකි යමක් දෙදෙනාටම ඉතිරිව තිබුනෙ නෑ.
ටෙක්ලා ඇඳෙන් නැගිට ජනේලය දෙසට ඇවිද ගියා.
"ඒයි අරූ ගිහින් වගේ, කාර් එක නෑ."
පොඩි උන් දෙදෙනාගෙ කෑගැසීමත් නතර වෙලා තිබුනා. ටෙක්ලා ආයෙත් ඇඳ පැත්තට හැරුනා.
"ඒයි කාන්චනා. මන් උඹෙන් අහන්න හිටියේ. අර කවුද මේ ටිකේම උඹට දිගට හරහට කෝල් කරන එකා."
'ආහ්!" කාන්චනා මද සිනහවක් මුවට නගා ගත්තා.
"උඹට මතකද අක්කෙ අර පහුගිය සෙනසුරාදා දවස් 5, 6ම එක දිගට ආපු පොර"
"ම්ම්ම්ම්. ඔයි කියන්නෙ අර චාමිකත් එක්ක ආපු මෑන්ද?"
"ඔව් ඔව් ඒකා තමයි. පොර මට ටෝක් කරනවා."  කාන්චනාගෙ සිහනා හඬ තීව්‍ර උනා.
"පොරට උඹ දැනට දෙන සර්විස් එක මදි වෙලා වගේ එහෙනම්."
"පවු බන්. හෙන අහිංසක පොරක්. මීට කලින් ගෑනියෙක්ව අල්ලලාවත් නැද්ද කොහේද? පොර මට කතා කලා අපි කොහේදි හරි හම්බෙමු කියලා. දන්නවද මූ අඩගැහුවේ කොහේ යන්නද කියලා"
"කොහේ"
"බීච් එකට බන් බීච් එකට. මන් කිව්වා මන් දන්න ඊට වඩා හොඳ තැනක් තියෙනවා එහේට යන් කියලා. ඔන්න ඔහේ කීයක් හරි අමතර හොයාගන්න තියෙන චාන්ස් එකනෙ බන්. මොකටද අත අරින්නෙ." කාන්චනාගේ සිනහවට එවර ටෙක්ලාත් එකතු උනා.

Thursday, November 22, 2012

අතික්‍රමණය - දෙවන කොටස

"මචන්. ඇතුලෙදි ලොකු මොකුත් කරන්න බෑ. උඹ කෝම හරි කෙල්ලව ෆිට් කරගෙන නම්බර් එක ගනින්. ඊට පස්සෙ එලියෙදි ඇදපන්."
 චමියගෙ උපදෙස් ඒ අයුරින්ම පිලිපදින්න අදිටන් කරගෙන හිටියත් ලැජ්ජව ඒ හැම දේකටම හරස් උනා. චමියා කිව්වා වගේ ලොකු දෙයක් එතනදි වෙන්නෙ නෑ. හැබැයි ඒ උන දේවල් ටික මගේ ජීවිතේ ඇතුලෙ ලොකු පෙරලියක් ඇති කලා. කෙල්ලගෙ නම්බර් එක ඉල්ලගන්න තරම් හිත හයිය නැති උනත් කෙල්ල යම් තරමක් මට කුලුපග උන බවක්නම් මට තේරුනා. ඇයගේ දෙ අත් අතර සිරවූ මගේ සිරුරේ කාම නහර පිනවමින්  යටි පතුල් හැකිලෙද්දි,  දිගහැරුණු නව පරිජ්ජේදය මගේ ජීවිතය වෙනස්ම පැතිකඩක් වෙත යොමු කලා.
"අඩෝ ලොක්කා.... කෝමද සැප"
එතනින් එලියට ආව ගමන් චමිය ඇහුවෙ මගේ බඩට අනින ගමන්.
"උඹ නම්බර් එක ගත්තද? කෙල්ල ෆිට්ද?"
"පිස්සුද බන්? එහෙම කෝමද නම්බර්ස් ඉල්ලන්නෙ. උඹ මේ මගුලක් කතා කරනවා."
හරි හරි සනා. කොල්ලා කෝම හරි පොඩ්ඩක් සළු උනානෙ. ඒ මදැයි"
උන දේවල් ගැන මට තාමත් හිතාගන්න බෑ. හැම දේම හීනයක් වගේ. එක පැත්තකින් ලැජ්ජවක්. අනිත් පැත්තෙන් සතුටක්. තවත් පැත්තකින් පොඩි කළකිරීමක්. තවත් මොන මොනාදෝ හැඟීම් ගොඩක් මගේ හිත ඇතුලෙ එකට කැකෑරෙමින් දඟ කලා. ඊට අමතරව තවත් දෙයක්....... අර කෙල්ල!!!

ඊ ලඟ සිකුරාදා හවස මගේ ජීවිතේ වෙනස්ම සිකුරාදා දවසක් උනා. කලින් සෙනසුරාදා දිනයේ ලබපු අත්දැකීම ආයෙත් විදගැනීමේ නොනිම් ආශාවකින් මගේ හිත වෙලෙන්න අරන් තිබුනා. මන් හෙමින් සීරුවේ චමියට ලන් කලා.
"මචන්.... අපි හෙටත් යමුද බන් අරහෙ?"
චමියා උත්තරේ විදියට දුන්නෙ ලොකු හිනාවක් විතරයි. ඒත් ඒ හිනාව ඇතුලේ තිබ්බේ එකඟවීම බව මට තේරුම් ගන්න මොහොතවක්වත් ගියේ නෑ.
මගේ දෙවෙනි අත්දැකීම පලවෙනි එකට වඩා සෑහෙන්න දියුණු එකක් උනා. මෙවරත්  මගේ තෝරාගැනීම උනේ කලින් පාර තෝරගත්තු ඒ කෙල්ලමයි. කලින් දවසෙ ලබපු පෙරහුරුව නිසා හැමදේම එදා දවසට වඩා හොඳින් සිද්ධ උනා.
කාන්චනා...! මන් තෝරගත්තු කෙල්ල. පලවෙනි දවසෙදි අමතක වූ දෙයක් දෙවෙනි දවසෙදි මන් සපුරගත්තා. ඒත් නම්බර් එක ඉල්ලන්න තරම් තව මදි කියලයි මට හැඟුනේ. ඒක නිසා නමෙන් හා ඇගේ යම් යම් පසුබිම් විස්තර කිහිපයකින් එදා දවස සෑහීමකට පත් වෙන්න මට සිද්ද උනා.

නැවතත් ඊ ලඟ සෙනසුරාදා..... තෙවෙනි දවස. එදා දවස අවසන් වෙද්දි කාන්චනාගේ දුරකතන අංකය මා සතුව තිබුනා. හතරවෙනි පස් වෙනි සය වෙනි දිනයන් තුනට මට චමියගෙ උදවු අවශ්‍ය උනේ නෑ. ඒ වගේම එතනින් එහාට මට නැවතත් ඒ මසාජ් සෙන්ටර් එකට යන්න අවශ්‍යතාවයක් දැණුනෙත් නෑ. මොකද කාන්චනාත් එක්ක වඩා කිට්ටු සම්බන්ධතාවයක් ගොඩනගාගන්න මට ඒ වෙන විට පුලුවන් කම ලැබී තිබුනා.
මසාජ් සෙන්ටර් එකේ කාමරය තුලදී සිදු කරගැනීමට නොහැකිවූ දේවල් කරගන්න එතනින් එහාට මට අපහසු උනේ නෑ. අවශ්‍ය උනේ රුපියල් දාහක් ගෙවලා තානායම් කාමරයක් මිලදී ගන්න එක විතරයි.
ඇයත් සමඟ යහන් ගතවූ මුල් දිනයේදි මන් ඒ බව චාමියට කිව්වා.
"අඩෝ එල ආ.... උඹ එහෙනම් සලු උනා. උඹ කෝම හරි ඒකිව ඇද්දා නේද? උඹත් බලන් ගියාම හෙන වැඩ කාරයෙක්නෙ සද්ද නැතුව හිටියට"
ලිංගික ආශාවන් සංතර්පණය කරගැනීමේ  එකම ආශාව ඇතුව පමණක් මුලදී ඇය සමඟ සම්බන්දතාවය පවත්වාගෙන ගියත් කල් යද්දි මා තුල මහත් වෙනසක් දැනෙන්නට ගත්තා. ඇයගේ ඇසුර මා තුල මටත් නොතේරෙන වෙනස් වූ හැඟීම් සමුදායක් නිර්මාණය කරන්ට පටන් ගෙන තිබුනා. අවසානයේදි මම තේරුම් ගත්තා.
මම ඇයට ආදරේ කරන්න පටන් අරගෙන!!!
මට මේ බව කියන්න ලඟම මිතුරෙක්ට හිටියෙ චමියා විතරයි.
"යකෝ මෝඩ හු__ඕ. තොට පයිත්තියන්ද යකෝ. උඹ හොඳටම දන්නවා නේද ඒකි කවුද කියලා. " චමියගෙන් මට ලැබුනේ මන් බොලාපොරොත්තු නොවුන විදියෙ උත්තරයක්.
"ඇයි ගොන් වස්සො. තොට මොලේ නැද්ද? බූරූ වැඩ කරන්න යන්නෙ. උඹට පිස්සු හැදීගෙන එනවද යකෝ?"
"නෑ මචන්. සීරියස්. මන් ඒයාට ආදරෙයි. මට එයා කලින් කවුද කියන එක වැඩක් නෑ. මන් එයා එක්ක කතා කලා. එයත් කැමතියි ඒ අපායෙන් මිදෙන්න. මන් එයාට වෙන හොඳ රස්සාවක් හොයලා දෙනවා. එතකොට හරිනෙ. අනික චමිත් උඹ දන්නෙ නෑනෙ එයා මේ තත්වෙට පත් උනේ ඇයි කියලා."
"පිස්සු වැඩනම් කරන්න ලේස්ති වෙන්න එපා මචන්.. යකෝ ඒකි වේසකමේ ගිය ගෑනියෙක්. උඹ මොන රස්සාවක් හොයලා දුන්නත් ඒ නම ඒකිගෙන් අයින් වෙන්නෙ නෑ."
ඒ කිසි දෙයක් අහන තත්වෙක මම හිටියෙ නෑ. මම තීරණයක් අරන් තිබුනේ.
"මොන දේ උනත් මන් එයාව කසාද බඳිනවා මචන්"
"කසාද බඳින්න? උඹට මොලේ නැද්ද යකෝ ගොන් බඩුවක් කසාද බැඳලා ගෙදරට ගෙනියන්න. උඹ හිතනවද උඹේ අම්මලා ඕකට ඉඩ දෙයි කියලා. ආ..."
"කවුරු මොනවා කිව්වත් මන් මගේ තීරණේ වෙනස් කරන්නෙ නෑ මචන්. අනික උඹ උනත් ඔහොම කතා කරන්න එපා. මන් කැමති නෑ එයාට ඒ විදියට කතා කරනවට. උඹ දන්නවනෙ ඒ වගේ තැන් වලින් එක පාර අයින් වෙන්න ලේසි නෑ කියලා. ඒ නිසයි තාමත් එයා එතන ඉන්නෙ. මේ මාසෙ ඉවර වෙද්දි එයා ඒ ජරාගොඩේ නෑ. එතකොට උඹලට තවත් ඔහොම කුණු කතා කියන්න බෑ."
මගේ ඉවසීමේ රතුකට්ට පුපුරලා ගියා. මොනවා උනත් ඒ මන් ආදාරේ කරන කෙල්ල. එයාට එහෙම ජරා කතා කියන්න ඉඩ දෙන්න බෑ.
"උඹමයි මචන් මාව එතනට එක්ක ගියේ. දැන් ඇයි උඹම මේකට විරුද්ධ වෙන්නේ."
චමියා මගේ කර උඩින් අතක් තිබ්බා. මන් ඒ අත එහට තල්ලු කරලා දැම්මා.
"මචන් මන් උඹව එතනට එක්ක ගියා තමයි. ඒත්  ඒ එක්ක ගියේ එවෙලෙට පොඩි ආතල් එකක් ගන්න විතරයි. නැතුව ඒකෙ ඉන්න ගොන් බඩුවකට ලවු කරලා බෙල්ලෙ එල්ලගන්න නෙවෙයි. පිස්සු කෙලින්නෙ නැතුව තේරුම් ගනින් මච. ලෝකේ ඕනෙම දේක එන්ඩ්ලයින් එකක් තියෙනවා. අපිට ඒක ක්‍රොස් කරන්න බෑ. අපිට ඒ සීමාව පන්නලා යන්න බෑ. එහෙම ගියොත් ඒක ලෝක ප්‍රශ්ණයක්. හරියට උඹ දැන් මේ දාගෙන ඉන්න ලෙඩේ වගේ."
චමියා ඒ සැරේ කතා කලේ බොහොම සන්සුන්ව. මන් මීට කලින් උගේ එහෙම ස්වරූපයක් දැකලා තිබ්බෙ නෑ. ඒත් උගේ කතා පිලිගන්න පුලුවන් තැනක මගෙ ඔලුව තිබුනෙ නෑ. මගේ ජීවිතේ, මගේ ආදරේ..... මොකද්ද අනිත් උන්ට ඒ ගැන තියෙන රුදාව. එයාගෙ පරණ ජීවිතේ මට ප්‍රශ්ණයක් නැත්නaම් ඇ‍යි අනිත් අයට ප්‍රශ්ණයක් වෙන්නෙ. වැරදි කරපු කෙනෙක්ට හැදෙන්න බැරිද? හැදෙන්න ඉඩ දෙන්න තරම් සමාජය කාරුණික නැද්ද? ඇයි වැරදිකාරයව හැමදාම ඒ වැරැද්දෙන්ම වහලා තියන්න හදන්නෙ? අහන්න තව සෑහෙන්න ප්‍රශ්න ඔලුව ඇතුලෙ පෙරළි කලත්, මන් දන්නවා ඒවට සාධාරණ උත්තර කවදාවත් මට හම්බවෙන්නෙ නෑ. මට අනිත් අයගේ ඒ උත්තර වැඩකුත් නෑ. මොකද මන් දන්නවා මගේ හිත ගැන. මන් දන්නවා මන් ආදරේ කරන කෙල්ල ගැන. මට ඒ ඇති.
චාමියා නිකන් ඉන්නෙ නැති වෙයි. ඌ මේක නවත්තන්න ඌට පුලුවන්හැම දේම කරයි. හැබැයි ඒ හැමදේටම මමත් සූදානම්. මට බයක් නෑ. මොකද දැන් මගේ ලෝකේයේ සීමාවන් නෑ. මම ඒ හැම සීමාවක්වම අතික්‍රමණය කරලා.

-(නො)නිමි-

Monday, November 19, 2012

අතික්‍රමණය - පළමු කොටස

"අනුවා හෙට මොකද වෙන්නෙ" චමියා මගේ මේසේ එහා පැත්තෙන් තිබ්බ පුටුවෙ වාඩි වෙන ගමන් ඇහුවා.
"මොනා වෙන්නද බන්. හෙට ඉතින් බෝඩිමට වෙලා ඉන්නවා." මම පරිඝණක තිරයෙන් ඇස් දෙක ගන්නෙ නැතුවම උත්තර දුන්නා.
"හ්ම්ම්... එහෙමද?" චමියා පුටුව ටිකක් මෙහාට ඇදලා ගත්තා. මූ මේ එන්න හදන්නෙ මොකාටද?
"ඇයි මොකෝ හෙට වෙන්න ඕනේ" මගේ ඇස් තාම පරිඝණක තිරයෙ.
"නෑ මචන්. උඹව හෙට පොඩි ගමනක් එක්ක යන්න ඇහුවෙ. උඹ හෙට ෆ්‍රීනේ. වරෙන් යන්න මා එක්ක. උඹට  හොඳ එක්ස්පිරියන්ස් එකක් අරන් දෙන්න හදන්නෙ."
මන් ඒ සැරේ ඔලුව උගේ පැත්තට හැරෙව්වා.
මචන් මන් දන්න පොඩි පොට් එකක් තියෙනවා. මන්නම් නිතර යන තැනක්. ගාන දාහයි. හෙට යමන් මාත් එක්ක. උඹ ගිහින් නෑනෙ මීට කලින්" ඌ මගේ ලඟට මූණ ලන් කරලා හීනියට ඇහැක් ගැහුවා.
"පොට් එකක්?" මන් උගේ මූණ දිහාම බලන් හිටියා.
"මසාජ් සෙන්ටර් එකක් යකෝ මසාජ් සෙන්ටර් එකක්"
මගෙ කට එක පාරටම ඇරුනා.
"පිස්සුද යකෝ? මන් එන්නේ නෑ ඕවට යන්න. තෝ වෙන ඕනේ එකෙක් එක්ක පලයන්"
මන් ආයෙත් පරිඝණක තිරය ඇතුලට ඔලුව ඔබා ගත්තා.
"මේ නිකන් පොන්නයෙක් වෙන්න හදන්න එපා යකෝ. ඔය ගෑනු ගති දැන්වත් අත ඇරගනින්. මන් ඒකයි තොට අඬගැහුවෙ"
චමියා හයියෙන් පුටුවෙන් නැගිට්ටා. ඌ නැගිට්ට වේගෙට පුටුවත් පොඩ්ඩක් පිටිපස්සට විසි උනා. මට එහා ටේබල් එකේ හිටපු චාරුණීත් හැරිලා බැලුවා. ඒකිටත් ඇහුනද මන්දා?
ටික වේලාවක් මට දිගින් දිගටම පෙරෙත්ත කල චමියා ටිකකින් යන්න ගියා. උගේ යෝජනාව මගේ හිත ඇතුලෙ මොකද්දෝ අමුතු පෙරළියක් කරන බව මට දැනුනත් ඒ වගේ නුහුරු දේකට යොමු වෙන්න තරම් මගේ හිත එක්ලස් කරගන්න හැකියාවක් මට තිබුනේ නෑ. ගෑනු ගති!!!. මගේ සමහර ගතිගුණ චමියා අර්ථ දැක්වුවෙ එහෙමයි. මාසෙ ගොඩක් දවස් වල ක්ලබ් වල රැය ගත කරන,  සිය ගණන් ගෑනුන්ව ඇඳන් උඩට අරන් ගියපු, ඇල්කොහොල් වලින් ලේ වෙන් කරගන්න බැරි තරමටම බෝතලයත් එක්ක මිතුරුව සිටි චමියට මාව එහෙම පෙනුන එක පුදුමයක් විදියට මට දැනුනෙ නෑ.

"මචන් මට තාම මිස් උනේ ඉන්ග්‍රීසි හෝඩියෙ අකුරු දෙක තුනක් විතරයි." මිනිහත් එක්ක යහන් ගත උන ගැණු ගැන පොර කිව්වෙ ඒ වගේ කතාවක්.
පාසැල් කාලයේ ඇතිවී පාසල් කාලයේදීම අවසන් උන ප්‍රථම ප්‍රේමය ඇරුනු කොට වෙන කිසිම පෙම් හබයක පැටලිලා තිබුනෙ නැති මම ගොඩක් වෙලාවට ඒ කතා අහගෙන හිටියෙ ලොකු පුදුමයකින්.
ඇත්තටම මචන් කෙල්ලො එනවද බන් ඔහොම. මටනම් හිතාගන්නවත් බෑ" ඔහුගේ ඉවරයක් නැති කතන්දර සමූහය මැද දවසක් මම ඇහුවම ඔහු දුන්නෙ හරි අපූරු උත්තරයක්.
"කෙල්ලො කියන්නෙ හරි පුදුම ජාතියක් මචන්. ලෝකේ අල්ලගන්න අමාරුම කෙල්ලත් සාමාන්‍ය ගානට වඩා පොඩ්ඩක් වැඩියෙන් ටෝක් කරොත් අල්ලගන්න පුලුවන්."
ඔහුගේ කතා මට හැමදාම සුරංගනා කතා වගේ උනා. හැබැයි ඒවා බොරු නෙවෙයි කියන දේ ඔප්පු උනේ අපේ ඔෆිස් එක ඇතුලෙම ඊට ඕන කරන සාක්ශි කීපයක්ම තිබ්බ නිසයි.
"මචන් මේ ඉන්න ටිකේ ආතල් එක අරන් ඉඳින්. එච්චර තමා ඉතින් ඉතුරු වෙන්නෙ" ඔහුගේ කටේ නිතරම තිබ්බ දෙබසක් ඒක. විටින් විට ඒ නිසාම මාත් ඔහුව අනුකරණය කිරීමට සූදානම් උනත්, මගේ අභ්‍යන්තර සිතුවිලි දාමය විසින්ම සෑම විටකදිම මාව වැලැක්කුවා. මගේ හිත ඇතුලෙ තිබුනු ඒ සිතුවිලි පොරය ඔහුට වැටහී තිබුනු මව මට තේරුම් ගියේ එදා පළමු වරට ඔහු ඒ කල යොජනාව නිසයි. කෙසේ උනත් ඒ අවසන් අවස්ථාවනම් උනේ නෑ.

එදායින් පසු දින කීපයක්ම ඔහු එලෙසම මට කතා කලා. නමුත් මගේ සිතිවිලි පොරයෙන් හැමදාමත් ජයගත්තෙ මා තුල තිබූ එකම සිතුම් පැතුම් රටාවම වීම විටෙක මටම හිසරදයක්ද උනා. අවසානයේ එක් දිනෙක මම ඔහුගේ ආරාධනයට කැමැත්ත පළ කලේ ඒ හිසරදයට එකම පිළියම මෙය වූ බවයැයි මට තදින්ම හැගී ගිය නිසාටත් වඩා, මගේ හිත තුල ගොඩනැගෙමින් තිබුන අධික කුතුහලය නිසායි කීවොත් මම නිවැරදියි.
"ඔන්න ඔහොමනෙ බන් ඉන්න ඕනෙ. අන්න ඔහොම කොල්ලෙක් වගේ වැඩ කරපන්."
ඔහුගේ වචන මගේ හිතට පොඩි උද්දාමයකුත් ඇති කලා.

පහුවදා, සෙනසුරාදා, නිවාඩු දවස.... බෝඩිමෙන් පිට වෙන්න කලින් මම පැයක් පමණ කණාඩිය ඉදිරිපිට හිටියෙ මගේ සුපුරුදු දින චර්යාවෙන් බැහැරට ගිහින්. බෝඩිමේ දොරත් අගුළු දමා පිටතට පැමිණි පසුවත් ආපසු බෝඩිම තුලට දිව ගොස් කොලෝන් බෝතලය යහමින් ඇගේ තවරාගත්තෙ, කලින් ගැල්වූ කෝලොන් වල සුවඳ මැකි ගොස් ඇති බවක් දැනුන නිසයි. කොහොම උනත් පමා නොවී පොරොන්දු උන වෙලාවටම බම්බලපිටිය හන්දියේ ඉන්න මට පුලුවන් කම ලැබුනා. නමුත් චමියා එතනට ආවේ ඊට පැය භාගෙකට විතර පස්සෙ. ඒකත් කෝල්ස් 10ක් විතර දෙන්න උනා. ඒ තරම් දිග පැය භාගයක් මගේ ජීවිතේ අත්විඳපු පලවෙනි පාර.
බම්බලපිටියේ අතුරුපාරකට ඇතුලු වෙලා පොඩි දුරක් පයින් ඇවිද්දට පස්සෙ අපි චමිය කිව්ව තැනට ඇතුලු උනා. '....... මජාස් පාලර්' ගේට්ටුව ඉස්සරහා ලොකු බෝඩ් එකක්.
"ඒ මචන්.. බෝඩ් එහෙමත් දාලානෙ. පොලීසියෙන් ලෙඩක් නැද්ද?" මට පොඩි බයකුත් ඇති උනා.
"පිස්සුද බන්. මසාජ් සෙන්ටර් කරන්න තහනම් නෑනෙ. අනිත්වා කෙරෙන්නෙ ශේප් එකේනෙ බන්. අනික පොලීසියටත් කුට්ටියක් යනවා"
ඒ උත්තරය මාව ලොකූ සෑහිමකට පත් නොකලත් පවත්නා ජමාජ ක්‍රමයේ තත්වය ගැන මට ඇති උනේ විශාල විමතියක්.
 "යමන් යමන් ඇතුලට. මතකනෙ මන් කියලා දුන්න ඒවා" චමියා ඉස්සර උනා. මන් ඔහේ උගේ පස්සෙන් වැටුනා. මට දැනුනේ කකුල් දෙක මගේ පාලනයකින් තොරව ඇවිදිනවා වගේ. පපුවෙ ලබ් ඩබ් ශබ්ධය කෝච්චි එන්ජිමක් තරමට වර්ධනය වෙලා තිබුනා. ඇතුලට ගියපු චමියා පිලිගැනීමේ කවුන්ටර් එකේ හිටපු මැදි වයසෙ පිරිමි මනුස්සයත් එක්ක කතා කලා. කතා බහ අවසානයේදි චමියා මන් දිහාවට හැරුනා.
"අනුවා මෙහාට වරෙන්....... මේ තමයි මගේ යාලුවා. පොඩ්ඩක් අලුත්."
මැදි වයසෙ මනුස්සයා මන් දිහා බලලා පොඩි හිනාවක් දැම්මා. ඒ හිනාව ඇතුලේ තිබ්බෙ මොන වගේ හැඟීමක් උනත් ඒක මාව පොඩි අපහසුතාවයකට පත් කලා. මගේ ඔලුව සැනෙකින් බිමට හැරවුනේ ඒ නිසාමයි.
"කවුද ඇවේලබල්..... අපේ යාලුවට  හොඳ කෙනෙක් දෙමු නේ" චමියා මගේ දිහාවට හැරිලා මට ඇහැක් ගැහුවා.

සුලු මොහොතකින් කෙල්ලන් පස් දෙනෙක් අපේ ඉදිරියේ පෙළ ගැහුනා. කාමරේ ඇතුලෙ රස්නය වැඩි උනා වගේ. මගේ නලල දිගේ හීනි දාඩිය බින්දු කීපයක් බේරුනා.
"ඔන්න කැමති එකක් සිලෙක්ට් කරගනින්" චමිය කෙඳිරුවා.
මට ඒකත් ඇහුනේ හෙන ඈතින් වගේ. මුලු ඇඟම ගල් වෙලා.
තවත් මොහොතක් එහෙමම ගත උනා.
"ඉක්මනට යකෝ"
හරියන්නෙ නෑ. මේක දැන් ආයෙ හැරෙන්න වෙලාව නෙවෙයි. මගේ අත ඉබේම එසවුනා.
"මෙයා" අතත් එක්කම කටත් ඉබේම එසවුනා.
මගේ එසවුනු අත ඉදිරියෙ හිටියේ අවුරුදු 25ක විතර කෙල්ලෙක්. කොන්ඩෙ ස්ට්‍රේට් කරලා. කලු ඩෙනිමයි නිල් පාට කොලර් නැති ටී ශර්ට් එකක් ඇඳලා. මොකක් හරි හේතුවක් නිසා. මගේ ඇහැ නැවතුනේ එයා ලඟ.
"ඔය තියෙන්නෙ කොල්ලො. නියම සිලෙක්ශන් එක ආ.... එහෙනම් ඕල් ද බෙස්ට්. මතකනෙ කියපුවා" චමියා මගේ කනට මැතිරුවා. 
ඊලඟ මොහොතෙදි මන් තොරගත්තු කෙල්ල මාවත් එක්කරගෙන ගියේ ඇතුලෙ තිබුනු කාමරයකට.
"සර්, වොශ් එකක් දෑගෙන ඇවිත් ඇඳේ හාන්සි වෙන්න. අන්න බාත් රූම් එක" කාමරේ එක් කෙලවරක තිබූ බාත් රූම් එක වෙත අත දිගු කල ඇය කාමරයේ දොර වසා දැමුවා.

-මතු සම්බන්ධයි-