මේන් උත්තරේ......

සමාවෙන්න ඕනා. කතාව කියලා දවස් ගානක් යනකම් උත්තරේ කියන්න බැරි උනා. කොහොම නමුත් කතාව කොටස් 3කට කඩපු එකට කට්ටිය මාත් එක්ක අමනාප වෙලාද මන්දා, උත්තරෙ දෙන්නවත් ඉදිරිපත් වෙලා තිබ්බෙ නෑ වැඩි දෙනක්. ඒ ගැනනම් හිතට ටිකක් කණගාටුයි. තරඟයකදි ක්‍රීඩකයො දිරිමත් වෙන්නෙ ප්‍රේක්ශකයන්ගේ ඔල්වරසන් හඬින්. ගායකයෙක් කථිකයෙක් දිරිමත් වෙන්නේ අනිත් අයගේ අත්පොලසන් නාදයෙන්. ඒ වගේම තමයි බ්ලොග් ලියන අපි දිරිමත් වෙන්නේ කියවන ඔයාලගේ අදහස් උදහස් වලින්. ඔයාලගේ කමෙන්ට් වලින්. ලියන හැමෝම ඒ බව හොඳින්ම දන්නව ඇතිනේ. හොඳ කියල හරි බැනල හරි දාන වචන 10කින් 15කින් හිතට දැනෙන්නේ පුදුමාකාර ශක්තියක්. බලයක්. තව තව ලියන්න අශාවක්. ඒක නිසා පුංචි දුකක් හිතට දැනුනා කට්ටිය වැඩි දෙනක් කිසි කතා බහක් නැති එක ගැන. කතාව කඩන්න උනේනම් ඉතින් දිග වැඩි නිසා. එකටම දැම්මනම් කොච්චර දිග වෙයිද කියලා හිතාගන්න පුලුවන්නේ. එකෙන් ඔයාලට යම් අපහසුතාවයක් උනානම් මන් සමාව ඉල්ලනවා.
                                      කතාවත් එච්චර රසවත් මදි ඇති. ඒක මන් පිලිගන්නවා. මන් කිව්වෙ ඒකනෙ. මන් කතන්දර කියන්න ඒ හැටි දක්ශ නෑ. පොඩි ට්‍රයි එකක් දීලා බැලුවෙ ගැටගහගන්න පුලුවන් වෙයිද කියලා. වැඩේ මුලුමනින්ම අසාර්ථකයි. "බැරි වැඩ නොකරන් අඹරෝ" කියලා පැරැන්නො කියල තියෙන්නෙ කට කහනවටද.
                          හරි හරි දැන් ඒවෙන් වැඩක් නෑ. පටන් ගත්ත වැඩේ ඉවරයක් කොරන්න එපැයි මොකක් උනත්. කතාව කිව්ව. ප්‍රශ්ණෙ ඇහුවා. උත්තරේ කිව්වෙ නැත්නම් මන් බොරු කාරයෙක් වෙනවනේ. මේන් මේකයි උත්තරේ.

කෙල්ලව හිමි උනේ තුන් වෙනි කුමාරයාට. ඒ කියන්නේ රන් කර්මාන්තය ඉගෙන ගත්තු කුමාරයට. මොකද එයා තමයි කෙල්ලට මුද්ද දැම්මෙ.

චානක අරුණ මුනසිංහ සහෝදරයා නිවැරදි පිලිතුර ලබා දුන්නා. ඒක නිසා මන් පොරොන්දු උන අගනා වටිනා ත්‍යාගයේ සාඩම්බර හිමිකරුවා බවට චානක පත් වෙනවා. රජතුමා මට ඇතෙක් බරට වස්තුව දුන්නනේ. එවෙන් බාගයක්ම දැන් සමජ සේවා කටයුතු වලට වැය කරල ඉවරයි. ඉතුරු වස්තුවෙන් අඩු නැතුව හරියටම බාගයක් මන් චානක සොයුරාට මේ මොහොතෙදි පිලිගන්වනවා. අන්තපුරෙන් බාගයක් මට දුන්නට මන් ඒක බාර ගත්තෙ නෑනෙ. නැත්නම් එක දෙන්න තිබ්බ. කමක් නෑ. මන් හිතනවා චානක මේ තැග්ගෙන් සෑහීමකට පත් වෙයි කියලා. මන් ඕනෙනම් රජතුමත් එක්ක පොඩි ටෝකක් දාල බලන්නම් අන්තපුරෙන් පොඩි කෑල්ලක් ලියවල දෙන්න. බාග වෙලාවට බැරි වෙන එකකුත් නෑ. රජාටත් දැන් තනියම හැන්ඩ්ල් කරගන්න අමරුයි. ලෙඩා දුකානේ. \
             ඔන්න එහෙනම් තව තවත් ඔබව වෙහෙසට පත් කරන්නෙ නැතුව ඒ අගනා වටිනා ත්‍යාගය ඔබට පිරිනැමීමටයි මේ සූදානම් වෙන්නේ......ඔබගේ අත්පොලසන් නදින් පිලිගන්න චානක අරුණ මුනසිංහ....

අද එතැන් සිට........

ආයු බොහෝ වේවා කියලා පිලිගන්නවා ඔක්කොලන්වම. අදත් මේ පැත්තෙ ආවට ගොඩක් ස්තූතියි. මන් හිතුවේ කට්ටිය මාත් එක්ක තරහ වෙලාද දන්නෙ නෑ කියලා. ඔන්න හිතේ කහටක් එහෙම තියාගන්න එපා හොඳේ. කොහේද ඊයේ මාර නිදි මතක් ආවනේ. එකයි කතාව මග නවත්තල ගියේ. ඔන්න අදනම් ඉවර කරන එක කරනවාමයි. අයෙ වචන දෙකක් නෑ.
                      කට්ටියටම මතක ඇතිනේ අන්තිමට වෙච්ච ටික. මතක නැත්නම් මතක් කරන්නම්. වැඩිමල්ම කුමාරයා ලී කොටේකින්  නිර්මාණය කරපු තරුණියකගෙ පිලිමයට දෙවෙනි කුමරය අඳුම් අන්දනවා. තුන් වෙනියා තමන් සාදපු රත්තරන් බඩු වලින් පිලිමය සරසනවා. බාලම කුමාරයා පිලිමෙට පණ ගන්නවා. නෑ නෑ. වැරදුනා. තාම පණ ගත්තෙ නෑනෙ. මන්තරෙ ජප කලා විතරයි. එහෙම ලේසියෙන් පිලිමෙකට පණ ගන්න බෑ. පිලිමෙට පණ එනකම් බලා හිටපු කුමාරයට දන්නෙම නැතුව නින්ද යනවා. ඔන්න එහෙනම් අද එතැන් සිට.

කතාවෙ තවත් කොටහක්.......

ඔන්න ඔබ මෙතෙක් වේලා පුල පුලා බලාසිටි මහා කතා රජයාගේ ඉතුරු කොටසත් අරගෙන මන් ඔයාලගෙ මොනිටරයට ගොඩ වැදුනා. දැන් එහෙනම් කට්ටිය හරි බැරි ගැහිලා එහෙම ඉඳගෙන කියවන්න පටන් ගන්නකෝ. කතාව කොටස් දෙකකට කැඩුවට සමාවෙන්න ඕනා. එකට ලිව්වොත් දිග වැඩි වෙන නිසයි කොටස් දෙකට ලියන්න තීරණය කලේ. රායිට් ඕකේ එහෙනම්. ඔන්න මන් පටාන් ගත්තා.

මන් කතාවක් කියන්නද?

කතන්දරකාරයගේ කතන්දර දැකල මටත් හිතුනා පොඩි කතාවක් කියන්න. හැබැයි ආයුබෝවන්ඩ මන් ඔය කතන්දරකාරයා වගේ කතන්දර කියන්න ඒ හැටි දක්ශයෙක් නෙවෙයි. කමක් නෑ පුලු පුලුවන් විදියට ගැට ගහගෙන කතාව කියන්නම්කො. මේක ඇවිල්ල මන් පොඩි කාලේ අහපු කතාවක්. ඔයාලා ගොඩ දෙනෙකුත් බොහො විට මේක අහලා ඇති. මගේ සමිපතම මිත්‍රයෙක් ලගදි අයේ ඒ කතාව මට මතක් කරලා දුන්න. කාලයේ වැලිතලාවෙන් වැහිලා ගිහින් තිබ්බ ඒ කතාව මට අයේ මතක් කරලා දීපු එකට මන් එයාට මුලින්ම ස්තූතිවන්ත වෙන්න ඕන.  කතාව අන්තිමට මන් ඔයාලගෙන් පුංචි ප්‍රශ්ණයක් අහනවා. ප්‍රශ්නේ පුංචි උනාට මේ මුලු කතාවම රැඳිල තියෙන්නෙ ඒ ප්‍රශ්ණෙ මත. ඒ නිසා අවදානෙන් කියවන්න. හරි උත්තරේ දෙන කෙනාට මන් දෙනව ලොකූ තැග්ගක්.......ඕන් එහෙනන් මේකයි කතාව.......

දුකට කියන කවි....

ආදරේ කඳුලක්ද මෙතරම්
පසු පසම විත් රිදවනා
සතුට පතමින් සොයාගිය මුත්
කඳුල පමණක් හිමිවෙනා

බොළඳ කවි පද පිටුව පුරවයි
නුඹව සිහිවන රෑ දිවා
නුඹේ රුව නෑ සොයාගන්නට
රැයේ සිහිනයකින් පවා

ජීවිතේ තනිකමට සින්නව
පාලුවෙන් සිත මිරිකිලා
තවත් බෑ දුක දරාගන්නට
සිතයි යන්නට මියැදිලා

කලණ මිතුරා

මට පොඩි ප්‍රශ්ණයක්. කව්ද අපෙ කලණ මිතුරා. සිනහවද? එහෙමත් නැත්නම් කඳුලද? කලණ මිතුරා කියන්නේ අපෙ දුකේදි සැපේදි දෙකේදිම අපි ලඟ ඉන්න කෙනාට නේද? සිනහව අපි ලඟ ඉන්නේ සැපෙදි, සතුටෙදි විතරයි. ඒත් කඳුල.....

අහස් වියන යට.....

අය්යෝ....මේ දවස් වල මාර busy. ලියන්න තියා හරියට කන්න බොන්නවත් වෙලාවක් නෑ. අනිත් 1 මේ වැඩ වැඩිකම නිසාමද මංදා ලියන්න මොකවත් ඔලුවට එන්නෙත් නෑ. අදහස් ඉල්ලේ. අදහස් ඔක්කොම පෙට්ටගමක ඔබලා වහලා දාලා වගේ. ඔලුව අවුල් ජංජාලයක්. දවස් දෙකක්ම ලියන්න කියල පටන් ගත්තා. මොන...පේලි 2ක් හරියට ලියාගන්න හම්බ උනේ නෑ. හිතුවට මොකුත්ම හිතෙන්නෙ නෑ. මොනවා කරන්නද ඉතින්. වැඩේ අත් ඇරලා දාල නිකා හිටියා. සිතිවිලි අවදි කරවන කෙනත් මේ දවස් වල නිදි. එකෙන් තවත් අප්සෙට්. මොනවා කරන්නද ජීවිතේ හැටි ඔහොම තමයි.  
                       ඔන්න බොලේ අද නිකමට වගේ පර්ස් එක අවුස්සද්දි හතරට පහට නවපු කොලයක් හම්බ උනා. දිග ඇරල බැලින්නම් කවියක්. මීට අවුරුදු 5කට කලින් ඒ කියන්නේ 2005දි ලයිබ්‍රියේ බොක්ස් එකක් ඇතුලෙ තනි වෙච්ච වෙලවක ලියවුන කවියක්. වෙලාවෙ හැටියට ඒකත් මසුරන් වටිනවා. උන්න හැටියට මලා මැදැයි. ඔන්න ඉතින් ලියන්න මෙලො අදහසක් ඔලුවට එන්නෙ නැති වෙලාවක හද්ද පරණ කවියක් ආයෙ ලියනවා. වෙන කරන්න දෙයක් නැති නිසා.